GRU w służbie imperium

Od „białego” do „czerwonego” wywiadu wojskowego w Rosji Bolszewicy po zdobyciu nad Rosją władzy przejęli struktury kierujące wywiadem wojskowym. O ile w stosunku do carskiej policji politycznej – Ochrany – represjonowano wielu jej oficerów, niektórych jedynie wykorzystując w postaci konsultantów, to w przypadku wywiadu wojskowego można mówić o zachowaniu ciągłości. W nowym ludowym komisariacie spraw wojskowych pozostawiono Główny Zarząd Sztabu Generalnego, w którego skład wchodził Oddział Generał-Kwatermistrza, od grudnia 1917 r. Oddział II Generał-Kwatermistrza, będący centralnym organem wywiadu i kontrwywiadu wojskowego sił zbrojnych Rosji. Równocześnie jednak w maju 1918 r. powstał centralny organ wywiadu agenturalnego i wojskowego Opieratiwnyj Otdieł Narodnogo Komissiariata po Wojennym Diełam (Opierod Narkomwojena). Jego naczelnikiem został były sztabskapitan carskiej armii Siemion Iwanowicz Arałow. Równolegle funkcjonował wciąż Oddział II Generalnego Kwatermistrza. Po powstaniu w maju 1918 r. Wsierossijskogo Gławnogo Sztaba (Wsierogławsztab), kierującego budową od podstaw Armii Czerwonej, stworzono przy nim odrębny wydział wywiadowczy. W ten sposób latem 1918 r. istniały już 3 niezależne od siebie struktury wywiadu wojskowego. W październiku 1918 r. połączono wywiad i kontrwywiad wojskowy w Riegistracyonnyje Uprawlenije (Registrupr), jako pierwszy centralny organ sowieckiego wojskowego wywiadu i kontrwywiadu kierowany przez Arałowa i jego