Jakob Johann Sievers, bałtycki Niemiec, który sprawował w 1793 roku funkcję posła rosyjskiego (ambasadora) w Polsce, doprowadził do II rozbioru Polski, czyli prusko-rosyjskiego aktu rozgrabienia Rzeczypospolitej. To było apogeum procesu niszczenia polskiej państwowości, który trwał już od pierwszych dekad XVIII wieku, a miał swój smutny finał w III rozbiorze po upadku insurekcji kościuszkowskiej. Listy i pamiętniki Sieversa to porażający zapis destrukcji dokonywanej świadomie, m.in. za pomocą takich instrumentów „nacisku” jak pieniądze pompowane szerokim strumieniem do tej części polskich elit decyzyjnych, które w końcu przyczyniły się do zniszczenia suwerenności ojczyzny formalnie naszymi, własnymi rękami. Na tym polegał diaboliczny plan carycy Katarzyny. Smutno czyta się te pamiętniki – także przez wzgląd na to, iż z tej historii snuć można wiele analogii do czasów współczesnych.
Gdy opowiadamy o procesie upadku Rzeczypospolitej w XVIII wieku, trzeba cofnąć się do czasów saskich i niesławnego Sejmu Niemego z roku 1717. Wówczas to, jeszcze za panowania na tronie carów Piotra Wielkiego, Rosja silnie ingerowała w przebieg i wyniki owego sejmu: w efekcie Rzeczpospolita została praktycznie ogołocona z wojska (10 tys. wobec armii mocarstw ościennych liczących setki tysięcy żołnierzy). To wtedy właśnie gwarancje liberum veto czy wolnej elekcji, a także kwestia tego, iż car Piotr stał się opiekunem dysydentów polskich, były dla Moskali narzędziem utrzymywania
SUBSKRYBUJ aby mieć dostęp do wszystkich tekstów www.panstwo.net
Masz już subskrypcję? Zaloguj się
* Masz pytania odnośnie subskrypcji? Napisz do nas [email protected]
