Karol Beyer - ojciec polskiej fotografii

Jego fotografie stanowią prawdziwy skarb kultury i wkład do naszej zbiorowej wyobraźni o przeszłości. Doba przed powstaniem styczniowym i w trakcie niego obfitowała w wiele wydarzeń, o których można i trzeba było informować współobywateli oraz cały świat. A także dbać o to, by prawdę ocalić od zapomnienia. W ówczesnej prasie zachodniej drukowano już zdjęcia, a czasem też grafiki powstające na podstawie zdjęć – i to one stanowiły niezmiernie ważne obrazy poruszające wyobraźnię czytelników. Karol Beyer dzięki swym fotografiom przekazywał światu wieść o sprawach dziejących się w Polsce. Dzisiaj jego prace są dla nas bezcenną częścią dorobku historyczno-artystycznego dawnych pokoleń.

Karol urodził się 10 lutego 1818 roku w rodzinie pruskiego urzędnika Wilhelma Beyera. Jego ojciec pojawił się w Warszawie po trzecim rozbiorze. Matka Henryka (z domu Minter) pochodziła ze Szczecina i była znakomitą malarką specjalizującą się w martwych naturach (szkoliła się m.in. u malarza bukietów Gottfrieda Volkera). Wcześnie owdowiała i żeby się utrzymać, otworzyła w Warszawie szkołę malarstwa i rysunku dla kobiet. Mały Karol wychowywał się w więc w domu, w którym polskość stanowiła wartość nabytą – Henryka czuła się Polką niemieckiego pochodzenia. Ale też co ważne, wzrastał w świecie pełnym rozmów o sztuce, świecie, który uwrażliwiał go plastycznie i artystycznie. Do tego dochodziła nauka w szkole wuja, także malarza, w jego „Fabryce bronzów, wyrobów z blachy lakierowanej i innych