Płk Stanisław Kasznica i kpt. Lech Karol Neyman

Ród Neymanów. Fotografia z początku XX w. IPN Wrzesień 1939 r. radykalnie zmienił ich życie. Neyman zmobilizowany został 24 sierpnia 1939 r., objął stanowisko drugiego adiutanta dowódcy 56. Pułku Piechoty; podczas kampanii wrześniowej 1939 r. walczył w bitwie nad Bzurą. W czasie walk w Puszczy Kampinoskiej został ciężko ranny (26 ran i odłamków). „W leśnej walce na bagnety i granaty ręczne – wspominał – zostałem ciężko ranny, pozostawiony swojemu losowi i po przeleżeniu przez przeszło dobę [...] próbowałem nawet pełen rozpaczy popełnić samobójstwo, niestety, pistolet dwa razy odmówił posłuszeństwa”. Uratowany przez polskich żołnierzy, został przewieziony do Modlina, a następnie do Legionowa; jako inwalida został zwolniony z niewoli niemieckiej. Stanisław Kasznica (ojciec) (1874–1958), działacz Ligi Narodowej, senator RP, rektor Uniwersytetu Poznańskiego. Na fotografii z 1948 r. z dziećmi: Janem, Andrzejem, Wojciechem, Stanisławem i Eleonorą Kasznica został dowódcą I plutonu 2. baterii w 7. DAK działającej w ramach Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. Za wyróżniające się czyny na polu bitwy został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari 5 kl. W strukturach konspiracyjnych należeli do tajnej Organizacji Polskiej. Wraz z nią współtworzyli „Grupę Szańca”, podziemną organizację wywodzącą się z ruchu narodowo-radykalnego, Organizację Wojskową Związek Jaszczurczy i Komisariat Cywilny. Po utworzeniu NSZ obaj działali w strukturach