W służbie Niepodległości

Niepokorny wobec władzy Wojciech Ziembiński urodził się 22 marca 1925 r. w Gniewie na Pomorzu, dzięki czemu przez 14 lat korzystał z życia w niepodległej Rzeczypospolitej, której przez całe życie pozostał wierny. Podczas okupacji niemieckiej podjął współpracę z niepodległościowym podziemiem zbrojnym w organizacjach „Pobudka” oraz „Walka”. Ponieważ tego było mu mało, wybrał się przez Niemcy dalej na Zachód, by przedostać się do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. W lipcu 1942 r. został aresztowany przez hitlerowców i trafił do obozu w Karlsruhe, a następnie na roboty przymusowe w Nadrenii. Wyzwolony przez zachodnich aliantów w 1945 r. przedostał się do Wielkiej Brytanii i dopiął swego – wstąpił do polskiego wojska. Do kraju wrócił w 1947 r. Studiował prawo na Uniwersytecie w Toruniu, skąd go relegowano za protest przeciwko zdejmowaniu krzyży w salach wykładowych, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim. Po raz kolejny naraził się po śmierci Stalina w marcu 1953 r., ponieważ nie chciał brać udziału w nakazanych przez komunistów obchodach żałobnych. Za tę „zbrodnię” został usunięty z pracy w Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”. Udało mu się zaczepić w dzienniku „Słowo Powszechne”, wydawanym przez kolaborujące z władzami komunistycznymi Stowarzyszenie PAX, ale po uwięzieniu przez komunistów we wrześniu 1953 r. ks. prymasa Stefana Wyszyńskiego odszedł stamtąd oburzony tym, że kierownictwo PAX nie protestowało na łamach gazety przeciwko takiemu bezprawiu. Gdy