Działalność wydawnicza ugrupowań neoendeckich 1976–1989

Po II wojnie światowej, w wyniku wymordowania elit endeckich w niemieckich i komunistycznych więzieniach, a w następnych latach ścisłej inwigilacji przez bezpiekę, aktywność narodowców w Polsce została zredukowana niemal do zera. Sytuacja ta zmieniła się po 1976 r. Zaczęły wówczas powstawać pierwsze ugrupowania nawiązujące, mniej lub bardziej otwarcie, do tradycji polskiego Obozu Narodowego. Formacje te dysponowały również własnymi bezdebitowymi pismami. Szczególną aktywność przejawiał założony w maju 1977 r. Polski Komitet Obrony Życia i Rodziny (od marca 1978 r. funkcjonował on pod nazwą Polski Komitet Obrony Życia, Rodziny i Narodu). Formacja ta wydawała „Informator PKOŻiR”. W styczniu 1981 r. ponownie doszło do zmiany nazwy na „Komitet Samoobrony Polskiej”. Organem KSP była „Samoobrona Polska” redagowana przez Mariana Barańskiego, Tomasza Jana Jankowskiego, Krzysztofa Kawęckiego i Jana Brzozę. Od 1978 r. do grudnia 1981 r. ukazało się 16 numerów „Samoobrony Polskiej”. Swoimi bezdebitowymi pismami dysponował także Ruch Porozumienia Narodowego, funkcjonujący od 1980 r. Były nim „Przedmurze” redagowane przez Edwarda Fronia i „Walka” Edwarda Staniewskiego. Działalność wydawniczą przejawiała Niezależna Grupa Polityczna, wydająca „Biuletyn NGP” oraz liczne deklaracje i komunikaty. Wymienione wyżej pisma występowały z krytyką opozycyjnej lewicy laickiej, m.in. zdecydowanie atakując działalność KOR. Od przełomu lat 70. i 80. ukazywały się również takie czasopisma neoendeckie,