Fenrychowie w Powstaniu Wielkopolskim

Działalność powstańcza Obaj bracia znaleźli się w Wielkopolsce w momencie wybuchu powstania. Tadeusz należał do głównych organizatorów frontu północnego, jako adiutant i oficer operacyjny sztabu grupy ppłk. Kazimierza Grudzielskiego. Razem z nim tworzył organizacje powstańcze. Brał udział w zdobyciu Zdziechowy pod Gnieznem (30–31 grudnia 1918 r.), w przygotowaniach do bitwy pod Szubinem i w samej bitwie o miasto (8 stycznia 1919 r.). Bitwa ta była niezwykle ważna dla losów powstania, gdyż okolice Szubina były dogodne dla niemieckiej koncentracji i zmasowanego uderzenia na Poznań. 2 stycznia 1919 r. Szubin został zdobyty przez Niemców, którzy zaczęli przygotowywać się do dalszej ofensywy w kierunku Kcyni i Żnina. Tadeusz Fenrych został wysłany z prośbą o wsparcie do mjr. Stanisława Taczaka. Miasteczko zostało zdobyte 11 stycznia, w toku tzw. drugiej bitwy szubińskiej, wspólnymi siłami oddziałów z Poznania, Wrześni, Wyrzyska i Gniezna, a wraz z nim Łabiszyn, Żnin i Złotnik. W pierwszym rzędzie bracia Fenrychowie – od lewej: pierwszy Władysław, czwarty Tadeusz – w czasie powstania wielkopolskiego Tadeusz Fenrych walczył do końca powstania, a później kontynuował karierę w Wojsku Polskim, w którego skład weszła armia wielkopolska tworzona m.in. przez Fenrycha. Jednym z zadań było szkolenie młodych oficerów. W grudniu 1923 r. został awansowany do stopnia kapitana. W maju 1925 r. z rozkazu Wojskowego Biura Historycznego w Warszawie zajął się