Obywatel Europy podąża na Zachód

A miało nic się nie zmienić. Ot, wyjazd. Uciążliwość raczej i wyrwa z przyjemnych zajęć niż ekskurs i przygody. Notuje, że boi się takich sytuacji, bo i tak nic się nie zmieni, bo wszystko na darmo, bo wszędzie jest tak samo jak tu. W dodatku ta Ameryka. „Nigdy naprawdę nie wierzyłem w istnienie Ameryki ani w to, że Ziemia jest okrągła”. Co musi się stać, aby uwierzył? Z początku wystarczy nic. Takie nic, które bierze się z nicnierobienia. Imprezowe towarzystwo nieznanych literatów. Niby różnorodność typów, ale jakaś taka nieszczególna. Jak wytwory niektórych z nich. W poczuciu obowiązku zapełniają kartki maszynopisu wzorkami, jakby nie było słów, myśli i wrażeń. Ta literacka wysepka na uniwersytecie to jakieś kuriozum w kraju, gdzie każdy gdzieś biegnie. Nie wiadomo, po co tych okularników tu spędzono. Z nadmiaru pieniędzy, których nie można na nic lepszego przeznaczyć, z próżności czy z ekscentryzmu fundatorów? Przecież pisarstwo jest bardziej sztuką niż produkcją z zakładów Forda. Ci biegający ludzie z minami, jakby mieli coś ważnego do załatwienia. „To ciepło pochodzące z ruchu i napięć uderzało mnie za każdym razem, gdy znalazłem się na nowojorskiej ulicy”. Ameryka, odkrywa Kijowski, jest zmierzaniem dokądś. Tylko dokąd? Oto pytanie dla pisarza-metafizyka. W trakcie lektury przypomniała mi się tutaj nowela Steinbecka „Kasztanek”. Jest tam postać starego dziadka, który prawie cały czas opowiada historię, jak to kiedyś prowadził karawanę na Zachód. „Idea podążania na