DOTKNIĘCIE TAJEMNICY

Mikołaj Zebrzydowski i jego żona Urszula mieli, jak chce legenda, widzenie, w którym zobaczyli trzy płonące krzyże unoszące się nad wzgórzem. Był 1600 rok. W ciągu kilku następnych lat powstały kościół, klasztor i pierwsze kaplice Drogi Krzyżowej, którą rozbudowywano aż do połowy XVIII w. Dziś, gdy chce się poza uroczystościami Wielkiego Tygodnia i świąt maryjnych zobaczyć wszystkie kaplice i kościółki, trzeba poświęcić minimum trzy godziny. Oprócz Dróżek Pana Jezusa, obejmujących 28 stacji skupionych w 24 obiektach, można przejść Dróżki Matki Boskiej i odwiedzić kilka niezwiązanych bezpośrednio z Pasją kaplic, takich jak Betsaida i Pustelnia św. Marii Magdaleny. To w Wielkim Tygodniu odbywają się tu niezwykłe misteria pasyjne, które oglądają nie tylko pielgrzymi, pragnący przeżyć Mękę Chrystusa, lecz także zwykli turyści ciekawi przedstawienia. Początkowo, w XVII w., wierni sami prosili zakonników o obrazowe ukazanie Pasji. Zakonnicy szli z wiernymi od stacji do stacji, rozważając kolejne etapy Męki. Tłumy się zwiększały, powstały podręczniki-przewodniki dla świeckich, prowadzących pielgrzymów. Tak narodziła się tradycja posługi laikatu – ewenement, bowiem świeccy pełniący funkcję kaznodziei pojawią się powszechnie w Kościele katolickim dopiero po II Soborze Watykańskim. Odpowiednio ucharakteryzowani bracia zakonni i świeccy odgrywali role Jezusa, Szymona Cyrenejczyka, apostołów, Piłata. Wszystko po to, by wierni mogli jak najlepiej poznać historię ukrzyżowania i jak