O dobrej nowinie poza sacrum

Emocjonalny wyraz muzyki składa się na jeden z najskuteczniejszych pod względem przekazu kodów w komunikacji występującej w dzisiejszej muzyce popularnej. Kiedy jest to utwór z tekstem, a do tego pieśń religijna – połączenie afektu z taką treścią wzmacnia go. W latach 70. XIX stulecia w Stanach Zjednoczonych, kiedy nie było jeszcze bluesa – podstawowej dla rozwoju afroamerykańskiej kultury muzycznej formy – pieśń religijna stała się pierwszą postacią artystyczno-estetycznego wyrażania tożsamości Afroamerykanów, dozwoloną w społeczeństwie zdominowanym przez władzę białego człowieka. Głoszące słowa Ewangelii pieśni gospel upowszechniała i rozwijała nie tylko wiara religijna. Także w znacznej mierze dynamiczny przemysł muzyczny, wchłaniający i ekonomicznie eksploatujący wszelkie gatunki, którym dzięki rynkowi zapewniał popularność, a one jemu finansową gratyfikację. Gospel sprzedawał się najpierw w zapisach nutowych, następnie w nagraniach płytowych. Oczywiście, istniał też i rozwijał się w żywej prezentacji podczas obrzędów religijnych. Przyciągał coraz więcej zdolnych autorów; dla tych pieśni bluesman Thomas A. Dorsey porzucił swoje rzemiosło i stał się w latach 30. XX wieku czołowym i cenionym twórcą tych pieśni. Dekadę później rozbrzmiewały w… nocnych klubach Nowego Jorku, wykonywane przez Sister Rosettę Tharpe, artystkę prezentującą w swoim repertuarze szeroki wachlarz czarnej muzyki popularnej białej publiczności (zawitała później także do Europy). To