„Edek”, czyli postkomunistyczna półinteligencja przy antypolskiej robocie

Co robi homo sovieticus, gdy zderza się z demokracją? Orzeka, że większość wyborców nie rozumie własnego dobra, które tylko on – rzekomo postępowy, humanitarny i bezinteresowny homo sovieticus – rozumie i wyraża. Takiego zderzenia polski postpeerelowski homo sovieticus doświadczył w ubiegłym roku dwukrotnie – w wyborach prezydenckich i parlamentarnych. W efekcie przeżywamy powtórkę ze sławnego Geremkowego: „Polacy nie dojrzeli do demokracji”. Wybory 2015 r. były dla postkomunistycznych oportunistów, uprawomocnionych kontraktem Okrągłego Stołu jako elita narodowa, szokiem. Środowisko układu mentalnego wywodzące swoją „przodującą rolę” jeszcze ze stalinizmu, a następnie ewoluujące wraz z gomułkowszczyzną i gierkizmem, najwyższą pozycję społeczną osiągnęło, przylepiając się do „Solidarności” jako – jak to trafnie (choć nieświadomie) określił ostatnio redaktor byłego organu KC PZPR Jerzy Baczyński – „peerelowska opozycja demokratyczna”. Postęp, czyli walka o przetrwanie sowietyzmu Cytując klasyka („Bul”), jaka była ta „peerelowska demokracja”, taka i jej „peerelowska opozycja”. Przy Okrągłym Stole okazało się, że w szeregach tej nowo-starej „wiodącej siły narodu” połączyli się w doskonałej komitywie stalinowcy wszystkich sowieckich obrządków – od Jaruzelskiego i Kiszczaka przez Mazowieckiego, Kuronia i Geremka aż po Reiffa i Osmańczyka. Bezwzględna przewaga liczby stalinowców po stronie opozycyjno-solidarnościowej nad młodszymi o pokolenie właścicielami PRL