PRZYCZYNY ROZKWITU ORIENTACJI PROROSYJSKIEJ

Orientacja prorosyjska w Polsce ma już prawie 300-letnią tradycję. Jej charakter przeszedł od koncepcji zachowania wolności szlacheckich lub przeprowadzenia reform z poparciem Katarzyny, poprzez próbę obrony interesów narodowych w lojalnej współpracy z Rosją, aż do zwykłej zdrady i wysługiwania się zaborcy. W okresie rozbiorów orientacja prorosyjska była wynikiem nie tylko lojalizmu czy służalstwa, ale błędnej koncepcji, iż Polska może próbować odrodzić się w oparciu o Rosję (młody ks. Adam Czartoryski) lub stać się jej partnerem (Roman Dmowski). W obu wypadkach punktem wyjścia tego błędnego rozumowania była jednak troska o kraj, a nie o zachowanie uprzywilejowanej pozycji grupy stworzonej sztucznie przez zaborcę, w naszym wypadku komunistycznego, i narzuconej społeczeństwu, a nie wyłonionej z niego w sposób naturalny. Obcość elity postsowieckiej nie wynika z czynników etnicznych, lecz z odrębności jej interesu grupowego. Tych ludzi nie łączą z narodem żadne wspólne interesy, wprost przeciwnie - mają one charakter wykluczający się. Elita postsowiecka nie zawdzięcza bowiem swego awansu pracy dla narodu, lecz służbie i potulności wobec władz sowieckich. Kiedy służby przeprowadzały transformację ustrojową, w sposób naturalny na swoich partnerów wybrały agenturę i elity zawdzięczające swą pozycję selekcji dokonywanej w dawnym ustroju w przeważającej mierze właśnie przez służby. Decydującym kryterium było bowiem bezpieczeństwo i wspólnota interesów w nowym