Szturmowe brygady

Teorie „politycznej poprawności” Ryszard Legutko widzi wyraźne podobieństwo między dzisiejszymi miłośnikami ludzkości, entuzjastami postępu moralnego i obyczajowego a niegdysiejszymi zastępami brygad intelektualnych zachwyconych postępami planu sześcioletniego, walką z kułactwem i sojuszem robotniczo-chłopskim. „Afekt dla piatiletek i do proletariatu został zastąpiony afektem dla małżeństw homoseksualnych i feministycznej rewolucji kulturowej. Pragnienie zasadniczej przebudowy czegoś [czyli świata] (...) pozostało niezmienione”. W jednym z pierwszych numerów „GP” zamieściłem całą kolumnę na temat PC. Tak mało wówczas o tym obłędzie jeszcze u nas wiedziano, że zadzwoniono do mnie z instytutu naukowego, bym wyjaśnił, o co w ogóle chodzi, w czym rzecz. Już wtedy napisałem, że chodzi nie tylko o ukazem wprowadzany język ani wyłącznie o amerykańskie uczelnie, że owo szaleństwo wdziera się do życia publicznego i zaczyna opanowywać cały Zachód. Pochlebiam sobie, że nie znając jeszcze poniższej definicji Herberta Marcusse’a, połączyłem PC z terminem innym. Pisałem o ideologii opartej na nowej tolerancji, mistyfikacji szturmującej ludzkie umysły. Marcusse zdefiniował rzecz bez ogródek: „Tolerancja wyzwalająca oznacza nietolerancję wobec ruchów prawicowych, a tolerancję wobec ruchów lewicowych (...), obejmuje ona sferę działania jak i dyskusji oraz propagandy, czynu i słowa”. PC jest narzędziem takiej „tolerancji”, przy czym należy zwrócić uwagę na słowo „