Specłagier NKWD nr 2 w Poznaniu

Sieć obozów Jak opisuje to Tadeusz Wolsza system sowieckich łagrów przyfrontowych, podległych Głównemu Zarządowi ds. Jeńców Wojennych i Internowanych przy NKWD, składał się z wielu typów placówek, rozmieszczonych w różnej odległości od linii frontu. Baraki obozu NKWD przy ul. Słonecznej w Poznaniu – stan obecny. Sieć takich obozów powstawała, w miarę zajmowania ziem polskich, najpierw na wschodnich terenach, gdzie przetrzymywano głównie żołnierzy AK i innych organizacji wojskowych Polskiego Państwa Podziemnego. Jednym z elementów sowieckiej polityki podporządkowywania sobie zajmowanych ziem była likwidacja podziemia – i temu służyły: działalność „Smiersz” (smiert’ szpionom – ros. śmierć szpiegom, sowiecki kontrwywiad wojskowy) i sieć obozów koncentracyjnych. Poza obozami stałymi, takimi jak na Majdanku czy na Zamku w Lublinie, Sowieci stworzyli tzw. obozy wędrowne, które wraz z przesuwaniem się frontu „szły” za nim. Takim obozem był m.in. obóz NKWD w Krześlinie, który następnie miał siedzibę pod Łodzią, a ostatnia jego lokalizacja znalazła się, według Wolszy, pod Poznaniem. Wspominany już autor twierdzi, że w obozach NKWD życie straciło co najmniej kilkanaście tysięcy ludzi. Poznać dzieje obozów Słynne są ucieczki żołnierzy AK i innych organizacji wojskowych z obozów koncentracyjnych NKWD. Najbardziej znane są chyba przypadki obozu w Rembertowie, gdzie 21 maja 1945 r. oddział AK por. Wasilewskiego „Wichury” rozbił obóz