Radom spacyfikowany

Pierwsze wnioski do Kolegium ds. Wykroczeń przy Prezydencie Miasta Radomia zaczęły wpływać 27 czerwca 1976 r. Jedynymi dowodami w sprawie były notatki z zatrzymania lub przesłuchania, na dodatek, najczęściej sporządzone przez innego funkcjonariusza niż ten, który dokonywał zatrzymania. We wszystkich notatkach powtarzały się zarzuty: „obecność w tłumie”, „rzucanie kamieniami”, „wykrzykiwanie słów obelżywych”. W początkowym okresie działalności kolegia orzekały głównie kary grzywny (sięgające maksymalnie 5 tys. zł) lub ograniczenia wolności (do trzech miesięcy), co było spowodowane dotychczasową praktyką niekarania aresztem osób mających stałą pracę. Trzeba jednak zauważyć, że w większości przypadków orzeczenie grzywny nie oznaczało uwolnienia obwinionego: miał on przebywać w areszcie do czasu zapłacenia całej sumy. Władze najwyraźniej uznały, że dotychczasowe kary są zbyt łagodne i należy to zmienić. Radomskie kolegia przerwały „pracę” 27 czerwca. W związku z tym zdecydowano, że nazajutrz – 28 czerwca – zostaną uruchomione kolegia odwoławcze, które zajmą się zaostrzeniem dotychczasowych orzeczeń. Mieli za to odpowiadać: prokurator wojewódzki, prezes sądu wojewódzkiego, komendant wojewódzki MO i wojewoda radomski.  W tym celu zorganizowano odprawę dla ławników, w czasie której wydano stosowne dyrektywy. Wojewoda Maćkowski kategorycznie domagał się stosowania wyłącznie maksymalnych kar aresztu – trzech miesięcy – wobec uczestników protestu i groził wyciągnięciem surowych