Emisariusze i kurierzy. Łączność emigracyjnego SN z krajem (1945–1947)

Łączność kraj – emigracja po wojnie Zarówno w okresie II wojny światowej, jak i po jej zakończeniu, priorytetem działalności struktur emigracyjnych SN było utrzymanie łączności z działaczami na terenie kraju. Jednak warunki powojenne jej funkcjonowania były diametralnie różne od tych z okresu pierwszej sowieckiej i niemieckiej okupacji (wrzesień 1939 r. – styczeń 1945 r.). Trudności nie wynikały tylko z tego, że trudna i niebezpieczna była sama działalność kurierska. Istotne znaczenie miały problemy kadrowe wynikające ze strat poniesionych w latach 1939–1944 oraz z rozbicia i dezorganizacji dotychczasowych struktur konspiracyjnych w wyniku powstania warszawskiego i wkroczenia Armii Czerwonej. Wymusiło to poszukiwanie nowych dróg i sposobów przekazywania informacji, środków finansowych oraz przerzutu ludzi między okupowanym krajem a wolnym światem. W pierwszych miesiącach po wojnie nawiązanie łączności napotykało wiele problemów. Trudności te – wynikające w dużym stopniu ze względów technicznych – spowodowały, że działacze SN na terenie kraju nie otrzymywali niemal żadnych wiadomości z zagranicy. Z kolei dla władz emigracyjnych SN głównym źródłem informacji o sytuacji w kraju pozostawała prasa anglojęzyczna. Na jej podstawie oraz dzięki relacjom korespondentów zagranicznych przygotowywano prognozy dotyczące dalszego rozwoju sytuacji politycznej. W powszechnym zamęcie narodowcy na emigracji i w kraju nie wiedzieli o swoich posunięciach, a jeżeli nawet, to nie