ZAPOMNIANE LUDOBÓJSTWO

Ideologiczne aspekty polityki narodowościowej Koncepcje ideologiczne na kwestię mniejszości narodowych kształtował wśród zwolenników Lenina duch czasów. Przebywając kilka lat w polskim zaborze austro-węgierskim, Lenin począł sprzyjać narodowo-kulturalnej opcji „austromarksistów”. Opcja zrodziła się jako wynik obserwacji wielonarodowościowej monarchii Franciszka Józefa I. Głosiła więc potrzebę autonomii kulturalnej niezależnie od miejsca pobytu i skupienia mniejszości narodowej. Stalin w swoim dziełku z 1912 r. „Marksizm a kwestia narodowa” odrzucał tę koncepcję, argumentując, że jest ona „sprzeczna z całym kursem walki klas” i zaproponował autonomię okręgów, czyli prawo do bytu narodowo-państwowego jedynie dla już ukształtowanych narodów. Wymieniał Polskę, Litwę, Ukrainę, Kaukaz, etc. Jednakże do chwili śmierci Lenina oraz uzyskania pozycji „pana i władcy” w ZSRS w drugiej połowie lat 30. XX w., nie ośmielił się wyjść ze swym poglądem poza krąg znaków i liter. Geneza rejonów Klęska bolszewików z Rzeczypospolitą w 1920 r. pozostawiła po sobie niezagospodarowany projekt polskiego organizmu państwowego pod sowiecką kuratelą. W trakcie działań wojennych, latem 1920 r., w Białymstoku Julian Marchlewski, Edward Próchniak, Józef Unszlicht, Feliks Kon i Feliks Dzierżyński ogłosili odezwę w imieniu powstałego w Smoleńsku Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego Polskiego. Zapowiedzieli powstanie Polskiej Republiki Rad. Niemal z marszu przystąpili do