TRĘDOWATA Z GETTA

Na pytanie: „Jaką historię opowiedziała”, autorka, nie bez egzaltacji, odpowiada: „Historię młodej dziewczyny, śpiewaczki, która przed wojną stała się gwiazdą i pozostała nią w getcie, do którego sama dała się zamknąć, by towarzyszyć matce i siostrom. Historię młodej kobiety, którą zniszczyły powojenne oskarżenia o kolaborację z Niemcami. Z Niemcami, którzy zabili całą jej rodzinę. A potem ją samą członkowie żydowskiej wspólnoty pozbawili honoru. Może to nie jest popularne twierdzenie, ale została zaszczuta przez swoich współplemieńców. Wiery nie zniszczyli Polacy, Chińczycy, tylko ci sami ludzie, którzy byli z nią w getcie i przeżyli. [...] Wierze Gran należało udzielić głosu. Mam poczucie, że stała się jej krzywda. Nie jestem w stanie jej naprawić, ale mogę o niej mówić” („Wprost”, 46/2010). Tuszyńska nie jest w swej książce bezstronna, do czego się przyznaje. Dzięki temu biografia śpiewaczki zyskuje na kolorach. Traci je, gdy autorka usiłuje pogodzić prawdę z poprawnością polityczną i asekurancko dzieli racje, powtarza argumenty, czyli po prostu przynudza. Asekuracja zresztą nie pomogła: syn Szpilmana zapowiada proces. Historia się powtarza. Droga do sławy i niesławy Tytuł książki zapowiada, że będzie ona sprawozdaniem z formalnych i nieformalnych procesów, jakie wytaczano śpiewaczce koncertującej w czasach Hitlera w getcie. W rzeczywistości oskarżonych jest więcej, w pewnym momencie role obwiniających i obwinionych zostaną odwrócone. Oskarżony