Narodowcy czasu wojny. Z działalności propagandowej Okręgu Stołecznego Stronnictwa Narodowego w latach 1939–1945

Członkowie Biura Okręgu Stołecznego NOW, Wielkanoc 1943 r. W dolnym rzędzie od lewej: Tadeusz Przeciszewski (redaktor „Warszawskiego Głosu Narodowego” i „Młodej Polski”, więzień komunistycznego reżimu), Feliksa Pol (pracownik archiwum Okręgu, sekretarka i maszynistka), Tadeusz Maciński (przywódca Okręgu Stołecznego), Aleksander Lossow-Niemojowski (szef wywiadu zamordowany przez Niemców w czasie powstania na Woli), Jerzy Sobolewski (adiutant Okręgu), Zdzisław Głąbiński (instruktor szkoleń z obsługi broni, zginął w akcji zdobycia broni, pośmiertnie odznaczony Krzyżem Virtuti Militari). W górnym rzędzie druga od lewej Elżbieta Scheing (prawa ręka Macińskiego, rozstrzelana w maju 1944 r.), czwarty z lewej Stanisław Dobrowolski (szef kolportażu), dalej Halina Ostrowska (łączniczka, kolporterka prasy, zginęła przed powstaniem), Tadeusz Pęszyński (instruktor nauki o broni, poległ w obronie powielarni przy ul. Pańskiej w maju 1943 r.), Eugeniusz Jezierski (instruktor nauki o broni, poległ w powstaniu), Halina Lesiewska (ostatni żyjący członek Biura Okręgu) Powstanie Wydziału Propagandy W listopadzie 1941 r., dzięki zabiegom Macińskiego, utworzony został Wydział Propagandy. Ze sprawozdania finansowego od 1 listopada 1940 r. do 31 grudnia 1941 r. wynika, że największe zyski Okręg osiągnął dzięki kolportażowi własnych wydawnictw periodycznych i głównego organu – tygodnika „Walka”. Początkowo Wydział Propagandy składał się tylko z czterech osób kierowanych przez