Barbarzyńcy nadpełzają

Młoda gdańska artystka miała pomysł pracy dyplomowej, który mógł zapewnić jej i jej miastu światowy rozgłos. Dzieło łączyło się tematem i tworzywem z Holocaustem. Niestety – nigdzie nie mogła zdobyć surowca niezbędnego do jego wykonania. Już była bliska rozpaczy, gdy nagle zadzwonił telefon. Tajemniczy głos kazał jej jechać do Warszawy, wysiąść na Dworcu Wschodnim i podejść do ostatniej ławki. Pojechała, wysiadła, podeszła. A przy ławce stał jakiś mężczyzna, który bez słowa wręczył jej termos i zniknął. A w termosie – o rozkoszy! – surowiec! Półtora kilo człowieczego tłuszczu! Historię gdańskiej plastyczki, Aliny Żemojdzin podała w romantycznym sosie „Gazeta Wyborcza” z 6 marca 2009 r. W jaki sposób darczyńca upragniony surowiec zdobył, skąd miał telefon komórkowy artystki i skąd wiedział, że nie wciska tłuszczu przypadkowej osobie, która będzie nim smarować chleb wnukom – tego już „Wyborcza” nie podała. Ważne, że wszystko skończyło się happy endem, artystka wykonała swój projekt: nowy wyszczuplający kosmetyk i to w kilku postaciach: krem, balsam, żel, nawet mydło. A wszystko to na bazie ludzkiego tłuszczu! Dzieło zyskało celującą ocenę na gdańskiej ASP (promotorem był Grzegorz Klaman) i zostało wystawione w galerii – każdy mógł dotknąć, powąchać, posmakować – podobno nie różniło się od innych, kupowanych w drogeriach (co jednak nie powinno nam nasuwać podejrzeń, iż drogerie już wcześniej współpracowały z artystką). O Gdańsku głośno w kraju i na świecie. Kiedy dwa lata