Tajwańska demokracja nadzieją dla Chińczyków

Od kolonii przez reżim do demokracji Do XV w. Tajwan był rajem dla piratów i rybaków z Chin i Japonii; wyspę już od tysięcy lat zamieszkiwały plemiona spokrewnione z ludnością malajsko-polinezyjską. Od czasu do czasu przybywali tu osadnicy z Chin. Jednak tymi, którzy jako pierwsi zaczęli rościć sobie prawo do Tajwanu, byli Europejczycy; najpierw wyspę zajęli Hiszpanie, a potem Holendrzy. Ci drudzy w 1662 r. zostali wyparci przez Koksingę, chińskiego przywódcę walk przeciw najeźdźcom mandżurskim. Po podboju Chin, w 1684 r., Mandżurowie zajęli też Tajwan, który od tego momentu stał się prefekturą ich imperium. W 1895 r. oddali jednak wyspę w użytkowanie wieczyste Japończykom. 24 maja 1895 r., próbując ratować Tajwan przed okupacją japońską, Tajwańczycy ogłosili niepodległość; powstała wtedy Republika Tajwanu była pierwszą demokracją w Azji. Została ona jednak szybko zmiażdżona przez Japończyków. Po pięciu miesiącach krwawych walk upadła stolica republiki, Tajnan. I tak rozpoczął się okres okupacji japońskiej, trwający do 1945 r., a zakończony wkroczeniem wojsk Czang Kai-sheka. Ten zaś wprowadził wyspę w okres tzw. białego terroru, którego ofiarami stali się nie tylko urodzeni na wyspie Tajwańczycy, lecz także przybyli z Czang Kai-shekiem Chińczycy rozczarowani rządami „generalissimo”. W ciągu 400 lat Tajwan często był przekazywany z rąk do rąk, a jego mieszkańcy nie mieli wpływu na losy własnej wyspy. Jednak w wyniku przemian demokratycznych, jakie dokonały