CZYM JEST... CNOTA

Punkt odniesienia wszelkich ocen moralnych w etyce cnót stanowi osoba i to, co ją określa – cnota, która jest stanem charakteru człowieka, z którego wypływa jego działanie. Cnotliwe działanie nie tylko przynosi korzyść temu, kto działa, nie tylko tym, którzy go doświadczają, ale jest w charakterystyczny sposób piękne i godne pochwały. Osoba cnotliwa wybiera działanie ze względu na nie samo i ze względu na piękno: piękne działanie jest częścią jej własnego szczęścia z tego właśnie względu, że jest piękne. Szczęście działającego związane jest ze szczęściem innych, gdyż – zmierzając do dobra własnego – rozumnie przyczynia się on także do dobra innych; troszczy się on o dobro innych tak samo jak o własne, przy czym troska ta obejmuje nie tylko najbliższych przyjaciół, ale i dobro wspólnoty. I nie jest troską o doraźną korzyść, jaką odnieść można, działając w ten właśnie sposób, ale – troską o piękno działania. Powinność cnotliwego działania spełniana jest więc nie z tego wyłącznie względu, że jest powinnością, ale nade wszystko dlatego, że przyczynia się do urzeczywistnienia dobra, naszego i innych. Dlatego, że dzięki niemu naszym bliskim, a przez to i nam, „dobrze się wiedzie”. Przeciwieństwem piękna cnoty jest brzydota nieetycznego postępku. Można w tym miejscu posłużyć się analogią z postrzeganiem zmysłowym. Szpetne w dziedzinie zmysłów jest to, co przeczy pięknu – pewne dźwięki, jakiś wygląd są dla nas nieprzyjemne, bo kłócą się z naszym poczuciem piękna. Im zaś doskonalszy