Czego Polacy chcą od świata?

Jak sobie radzić z uprzedzeniami Wymyślony w latach 90. mit propagandowy dzielący polską scenę polityczną na obóz otwartych Europejczyków i ksenofobiczną prawicę żyje do dziś w licznych głowach w Polsce i za granicą. Z polskiej perspektywy jest to typowa sytuacja, w której zła historia jest nauczycielką złej polityki. I vice versa: zła polityka przenika do szkolnych podręczników historii, a za ich pośrednictwem do masowych wyobrażeń o przeszłości Polski. W literaturze, kinie i teatrze lat ostatnich reprodukowanie stereotypu Polski ksenofobicznej (zrośniętego z innymi, podobnymi) gwarantowało sukces medialny artystom pozbawionym rzeczywistego talentu. Walkę z domniemaną ksenofobią Polaków prowadzono także w wersji soft, czego przykładem może być popularny program telewizyjny Moniki Richardson „Europa da się lubić”. Pokazywano w nim sympatycznych i przyjaznych obcokrajowców celem rozbrajania naszych ukrytych lęków i uprzedzeń wobec obcych, tak jakby w polskich rodzinach nie było zagranicznych zięciów i dwujęzycznych dzieci, owoców masowej emigracji zarobkowej. Z drugiej strony, w ramach dominującego w mediach dyskursu nie istnieje temat uprzedzeń żywionych wobec Polaków za granicą. Wszelkie fakty z tego zakresu podlegają przemilczeniu, kiedy zaś okazuje się to niemożliwe (jak w przypadku oskarżeń Polski o rasizm przed i w czasie Euro 2012) przedstawia się je jako pojedyncze i przypadkowe incydenty. Do hipnotyzowanej w ten sposób opinii publicznej w kraju