CZYM JEST... wiara

Wiara jest uznaniem granic naszego „rozumu”, uznaniem granic naszego poznania i nas samych. W swej istocie jest czymś prostym, niepotrzebującym zbyt wielu słów. Słowa pojawiają się wtedy, gdy zaczynamy wiarę racjonalizować. Wiara szuka jednak zrozumienia. To prawda, że potrzebna jest bardzo głęboka wiara, by uwierzyć w dogmaty, czyli takie twierdzenia, których prawdziwości się nie podważa, chociaż wydają się irracjonalne. Jest raczej tak, że niektóre prawdy wiary da się zrozumieć przez niemożność zrozumienia. Nie oznacza to jednak, że wiara zupełnie deprecjonuje rozum. Wiara i rozum to jakby dwa skrzydła, dzięki którym wznieść się możemy ku Prawdzie. Jak pisała Anna Kamieńska: „Otwarcie na sprawy wiary zaczyna się od dojścia rozumowego, wiara nie jest więc sprzeczna z rozumem, jak chcą niektórzy. Wiara nie przeczy rozumowi. Wiara go wyprzedza”. Wiara to otwarcie na Tego, kto jest zaskakująco, radykalnie Inny. Inny i równocześnie bardzo bliski. Dlatego wiara jest także chronieniem jedności z Bogiem i nieprzekraczalnej z Nim różnicy, chronieniem dali i bliskości. Niesie ze sobą tajemnicę i jest w pełni tego świadoma. Próbujemy jednak wiarę udowodnić. Przywołajmy w tym miejscu słynny „zakład Pascala”, czyli jego rozumowanie – przedstawione w „Myślach” – mające dowieść tego, że w Boga warto wierzyć. Blaise Pascal zaczyna swój dowód od przedstawienia dwóch punktów widzenia dotyczących istnienia Boga: pierwszy zakłada, że Bóg istnieje i nagradza za wiarę życiem wiecznym, drugi –