Humor szubieniczny pechowego magnata

17 września 1939 roku hrabia Stefan Badeni usłyszał, że sowiecka armia przekroczyła granicę Polski. Wiedział, że wkrótce dotrze do jego majątku w Koropcu koło Tarnopola. Co się dało, rozdał służbie dworskiej i mieszkańcom wsi. „Wyzwalany” przez komunistów lud żegnał go łzami. Ginęły ostatnie ślady po trzęsącym niegdyś Galicją Wielkim Księstwie Badeńskim. Kończyła się niepodległa Polska. „Humor szubieniczny, jak i sen jest darem bogów” – myślał hrabia, nie tracąc rezonu w chwili gdy opuszczał ziemię pielęgnowaną przez trzy pokolenia Badenich. On, znający osobiście wiele koronowanych głów Europy, bratanek niegdysiejszego premiera Austro-Węgier ruszał na tułaczkę, jak setki tysięcy zwykłych polskich wygnańców. Terrorystę Piłsudskiego powiesić na gałęzi 24 lata wcześniej młody hrabia Badeni odwiedził w Osieku koło Oświęcimia rodzinę Rudzińskich. Był 1915 r. i w okolicy odpoczywali po walkach legioniści Piłsudskiego. Właściciel Osieka urządził polowanie na bażanty, do udziału w którym zaprosił legionistów. Na schodach dworku Rudzińskich dwóch mężczyzn podało sobie ręce i wymieniło nazwiska: – Badeni. – Piłsudski. Przy czym bystre spojrzenie tego drugiego prześlizgnęło się po pierwszym „spode łba” i podejrzliwie. Nie mogło być inaczej. Nazwisko „Badeni” było wszystkim znane. Wujek Stefana Kazimierz był wcześniej premierem Austro-Węgier, współpracownikiem cesarza Franciszka Józefa. Ojciec – marszałkiem krajowym Galicji. A nazwisko „Piłsudski”?