Polska wobec Ukrainy

Ostatnie wydarzenia u naszego wschodniego sąsiada wymierzone we władzę Janukowycza, a w wymiarze polityki międzynarodowej w Rosję, pokazały istotne różnice w ocenie naszej, polskiej strategii wobec Ukrainy. Zarysowało się kilka, wręcz sprzecznych ze sobą, stanowisk.  Warto je omówić, aby zobaczyć, iż „sprawa ukraińska” pokazuje, niczym papierek lakmusowy, zasadnicze podziały na polskiej scenie politycznej. Postawa I, czyli „w naszym interesie popieramy Ukrainę” Najdobitniej prezentuje ją Jarosław Kaczyński i Prawo i Sprawiedliwość. Były (a zapewne też przyszły) premier uważa, że w interesie Polski jest poprzeć ukraińską opozycję i drogę Kijowa do politycznej Europy. Oznacza to bowiem wyraźne osłabienie wpływów rosyjskich w regionie. Odcięcie Ukrainy od Rosji to wyrwanie szponów rosyjskiemu dwugłowemu orłu i istotne zredukowanie roli Moskwy, nie tylko w regionie. W związku z tym należy polską politykę zagraniczną ustawić na pomoc w europejskich aspiracjach Kijowa. Przy czym – warto podkreślić – nie oznacza to złożenia na ołtarzu polsko-ukraińskiej współpracy braku oddania hołdu Polakom pomordowanym przez Ukraińców na Wołyniu podczas II wojny światowej. Silnie popierając polityczną „europeizację” Ukrainy, jednocześnie kontynuujemy naszą „politykę historyczną” i nie zakładamy sobie knebla w sprawie ukraińskiego ludobójstwa na Kresach Wschodnich RP.   Postawa II, czyli „puste taczki” Jej reprezentantem jest prezydent