Czym jest... egoizm

Myślenie o sobie nie jest niczym złym. Wręcz przeciwnie. Tylko ten, kto dobrze myśli o sobie, potrafi dobrze myśleć o innym. Złym staje się wtedy, gdy myślenie o sobie i swoich potrzebach całkowicie zastępuje myślenie o drugim, gdy staje się samo-lubstwem, podporządkowywaniem innych sobie, zadufaniem i megalomanią. Odróżnić trzeba egoizm od egocentryzmu. Chociaż w potocznej mowie terminy te często stosuje się zamiennie, to znaczeniowo nie są one tym samym – nie każdy egoista jest zarazem egocentrykiem. O ile egoista posiada bowiem jeszcze jakieś poczucie rzeczywistości, o tyle egocentryk, samego siebie umiejscawiając w centrum swego wszechświata, poczucie rzeczywistości zatraca. Świat przecież wokół niego się nie kręci, bez względu na to, jak bardzo by tego chciał, a swoim ciągłym, nadmiernym skupianiem uwagi na swojej osobie, uznawaniem siebie za centralny punkt odniesienia dla wszystkiego, co się wydarza, wyrządza wielką krzywdę – innym, lecz także samemu sobie, chociaż tak trudno jest mu to dostrzec. Egoizm stawia się zazwyczaj w opozycji do altruizmu; postawa egoistyczna charakteryzuje się troską człowieka wyłącznie o swoje własne dobro, altruistyczna – zabieganiem o dobro innych bez względu na siebie, przedkładaniem dobra innych nad własne. Postawy te jednak nie muszą się, wbrew potocznym przekonaniom, wcale wykluczać. Egoizm bowiem niejedno ma znaczenie. Psychologia, biorąc pod uwagę wspólną wszystkim ludziom dyspozycję psychiczną, ujmuje egoistę