Beria, prostytutki i reszta bestiariusza

Malarz Stanisław Frenkiel aresztowany został we Lwowie przez NKWD i zesłany w głąb Związku Sowieckiego. Pewnego razu otrzymał zlecenie, by – na podstawie zdjęcia – namalował portret Ławrentija Berii. „Dobrze, jest podobny, tylko niestety użył Pan różu indyjskiego na policzkach” – ocenił powstałe dzieło malarz z Moskwy w siedzibie NKWD. Jak się okazało, sowieckie wytyczne zakazywały użycia różu indyjskiego na portretach, gdyż mógł on sugerować, że minister nadużywa alkoholu. Gdy w rodzinie rozeszła się wieść, że młody krakowianin Staś Frenkiel chce zostać malarzem, jego babcia wygłosiła przestrogę: „Strzeż się bezeceństw i złego towarzystwa. Pan Wyspiański, którego kiedyś znałam, dostał takiej okropnej choroby, że mu nos odpadł i pędzle musiał sobie do rąk przywiązać”. Dziewczyna z papierosem ostrzy kuchenny nóż W swej twórczości bezeceństw Staś się nie ustrzegł. W jednym ze swoich tekstów Frenkiel pisał o słowie „pupa”, że w języku polskim jest ono śmieszne, choć nie jest nieprzyzwoite. „Ale pupa Giocondy, Jego Królewskiej Mości, czy pupa prezydenta Cartera, to są już pupy kłopotliwe” – zauważał. I przypominał, jak w przedwojennej Warszawie dzieci bawiły się, zestawiając słowo „pupa” z nazwami ulic stolicy. Wyniki były niespodziewanie zabawne: Pupa Emilii Plater Pupa Na Zjeździe Pupa Marszałkowska Pupa Ks. Skorupki Pupa Weteranów Frenkiel wywodził z owej zabawy wnioski naukowe, stwierdzając, iż „metoda ta odsłania niezwykłe możliwości poetyckie, ukryte w