Czym jest... sens życia

Sens zdefiniować można, za Józefem Herbutem, jako „to, przez co pewna czynność (jej wytwór) lub stan rzeczy stają się zrozumiałe lub akceptowalne (na płaszczyźnie teoretycznej) albo chciane i godne i godne realizacji (na płaszczyźnie praktycznej szeroko pojętej)”. Jest to pojęcie wieloznaczne, które rozpatrywać można, najogólniej ujmując, na poziomie semiotycznym i niesemiotycznym. Niesemiotyczne znaczenie „sensu” można różnicować wielorako, rozpatrując choćby, tak ja zrobił to prof. Władysław Stróżewski, problematykę sensu w perspektywach fenomenologicznej, ontologicznej, ontycznej, aksjologicznej i metafizycznej. W tej ostatniej stawia się pytanie o sens istnienia, choć oczywiście w metafizyczne rozważania na temat sensu życia włączają się rozstrzygnięcia, których dokonujemy na innych płaszczyznach rozumienia sensu. Problematykę sensu życia rozpatrywać przecież można wielowymiarowo. Pojęcie sensu pochodzi od łacińskiego „sensus”, oznaczającego przede wszystkim zmysł, poznanie zmysłowe lub czucie. W drugorzędnym znaczeniu „sens” określa sposób myślenia, pewien sąd, aż wreszcie także smak czy gust. W swym rozwoju filozoficznym termin „sens” przeszedł więc ewolucję i choć początkowo nie był wiązany z pojęciem życia ludzkiego, w językach nowożytnych zaczęto go z czasem wiązać z pojęciem celu życia człowieka. Dziś oba te terminy, sens i cel, występują w odniesieniu do ludzkiego życia zamiennie. Mówiąc o sensie życia, na myśli mamy bowiem najczęściej właśnie