ALTERNATYWA SYSTEMOWA I ANTYSYSTEMOWA

Alternatywa systemowa W komunizmie tradycyjnym regulowano system poprzez kryzysy, co opisała i uzasadniła prof. Staniszkis, kiedy jeszcze nie była zmanipulowana i miała ostrość widzenia rzeczywistości ukrytej za matrixem dla ludu. Wybuch kryzysu przyspieszano drogą bezpieczniackiej prowokacji, by pozbyć się ekipy zużytej i wprowadzić na partyjne szczyty ekipę nową z poparciem ludu i ku jego wielkiej radości, iż nareszcie komunizm będzie dobry, a nie, że go nie będzie. W tym systemie, jak opisywała Staniszkis, partia stanowiła społeczeństwo zastępcze, więc sprzeczności ujawniały się w partii w formie walk frakcyjnych. W demokracji typu zachodniego podobne regulacje odbywały się bez policyjnych prowokacji i ofiar. Przykładem było porozumienie wenezuelskich chadeków i neoliberałów (Akcja Demokratyczna) zawarte w 1958 r. w Punto Fijo, iż będą zmieniali się u władzy i nie dopuszczą żadnych innych ugrupowań. W ten sposób nadano demokracji cechy fasadowości, ale nie stworzono ustroju totalitarnego. Alternatywa systemowa w postkomunizmie polega na wmówieniu ludziom, iż mają rzeczywisty wybór, podczas gdy jedynie głosują na przygotowane dla nich ugrupowania, co gwarantuje bezpieczeństwo, stabilność i przywileje postkolonialnym elitom i oligarchii związanej interesami z dawnym Centrum. W tym celu co jakiś czas służby wygenerowują „nową” partię, a agentura medialna ją lansuje, zaś zużyte stronnictwo odchodzi w niebyt. Dotychczas nie odbywało się to kosztem