Czym jest... łaska

Polskie słowo „łaska” bezpośrednio pochodzi od czeskiego „laska”, czyli „miłość, pieszczota, łaszenie się, schlebianie, przymilanie się”. W „Słowniku etymologicznym języka polskiego” W. Borysia czytamy, iż „łaska” w XIV wieku oznaczała „życzliwość, miłosierdzie, litość, dobroć”. Stanowi tłumaczenie greckiego słowa „charis” i łacińskiego „gratia”. „Charis”, tak jak i „gratia”, posiada szeroki zakres znaczeniowy, można ją przetłumaczyć jako „urok, wdzięk, powab, chwałę, sławę, łaskę, życzliwość, uprzejmość, przychylność, powodzenie u kogoś, wdzięczność, dziękczynienie, przysługę, dobrodziejstwo”. Oznacza także „pobłażanie, folgowanie, posiadanie przyjemności, zadowolenie, rozkosz, upodobanie w czymś, ofiarę dziękczynną, wzgląd na kogoś, hojność, szczodrość, szczególny dar od Boga”. W mitologii greckiej Charyty (Rzymianie nazwali je Gracjami), córki Zeusa i Eurynome, były opiekunkami wszystkiego, co piękne w przyrodzie, patronkami wegetacji, odnawiającej się co roku. W słowie „charis” znajduje się ten sam podobny brzmieniowo człon co w „chaire” – „raduj się”, słowie, którym Grecy się pozdrawiali. Charyty (Gracje), przedstawiane jako (najczęściej trzy) piękne, młode kobiety, szerzyły wszędzie radość – w przyrodzie, w sercach bogów i ludzi. W polszczyźnie słowo „charis” pobrzmiewa w choćby „charyzmie”, „charyzmacie”, „charytatywności”, słyszymy je w „charitas” i współczesnym jej odpowiedniku „caritas”, czyli w „miłosierdziu”, cnocie miłości Boga i bliźniego. „