Gdzie ci nauczyciele...

Dawniej mówiło się o etosie nauczycielskim. Czy rzeczywiście wspominając o nim dzisiaj – w kontekście strajkowego szału, który ogarnął większość szkół w całej Polsce – można jedynie z nostalgią patrzeć w przeszłość? Istnieją w społeczeństwie grupy ludzi, które z racji wykonywanego zawodu dźwigają na sobie brzemię szczególnej odpowiedzialności. Które z jednej strony winne być obdarzane szacunkiem, ale z drugiej – narażone są na szczególne napiętnowanie wtedy, gdy zaufanie społeczne i tenże szacunek nadwerężą, gdy przekroczą przyjęty dla nich ogólnie zespół norm, nie tylko tych pisanych. Należą do nich bez wątpienia nauczyciele. Bycie dobrym pedagogiem wymaga bardzo specyficznych cech osobowościowych. Nie każdy może być nauczycielem i nie każdy być nim powinien, nawet jeśli ukończył studia pedagogiczne. Etyka zawodu nauczyciela  Etos nauczycielski to kategoria, która opisuje z jednej strony najistotniejsze, z drugiej jednak najtrudniejsze do uchwycenia obszary pracy zawodowej nauczyciela. Składają się na niego: postawa nauczyciela, jego kultura osobista, odpowiedzialność, wrażliwość, samokrytycyzm, uczciwość, wyznawane wartości i ich hierarchia, a także wiedza i kompetencje. Nauczyciel winien być dla dzieci i młodzieży żywym wzorem dojrzałej osobowości, odpowiedzialnej za siebie i innych, cechować się wysoką kulturą osobistą i pragnieniem nieustannej pracy nad sobą, nie tylko w zakresie posiadanej wiedzy i rozwoju zainteresowań, lecz także