Odkrywca krainy Jakutów. Losy Wacława Sieroszewskiego, część 2

Zesłany na Sybir w 1879 roku za działalność konspiracyjną i udział w buncie więziennym próbował dwukrotnie uciec z miejsca swego przeznaczenia – z najzimniejszego na półkuli  północnej Wierchojańska. Za pierwszym razem wyprawił się przez góry (1881), za drugim – popłynął łodzią z biegiem Jany ku Oceanowi Lodowatemu, skąd usiłował przedrzeć się do Ameryki (1882). Obie desperackie próby zakończyły się niepowodzeniem. Wacław Sieroszewski nie poddał się jednak losowi. Skazany na wieczne osiedlenie w okolicach Średniokołymska Wacław Sieroszewski mękę zesłańczego żywota przekuł w jakąś niewyobrażalną siłę wewnętrzną. Pozwoliła mu ona nie tylko zmierzyć się z potężnymi żywiołami natury i zżerającą go tęsknotą, lecz sprawiła także, że ten pozbawiony praw więzień polityczny przeobraził się w pisarza Syberii, autora oryginalnych powieści, opowiadań i nowel o życiu ludów Jakucji, którym poświęcił jednocześnie osobną monografię „Dwanaście lat w kraju Jakutów”. Na renach w syberyjską dal Na to, by przygotować się do drogi z Wierchojańska do odległego o 1200 km  Średniokołymska, należało zrobić konieczne zapasy żywności i zaopatrzyć się w odpowiednią odzież. O ile Sieroszewskiemu udało się zdobyć podstawowe produkty, a z grubych ubrań futrzane rękawice, czapę z łap białych lisów oraz torbasy, czyli długie buty z miękkich łap reniferowych, o tyle nie stać było go już na kuchlankę – ciepłą bluzę z futra młodych renów, którą miał na sobie transportujący go