Termin „hedonizm” wywodzi się od greckiego słowa „hedone”, oznaczającego „przyjemność, rozkosz”. I choć hedonizm różne ma znaczenia, obejmuje różne jego rodzaje – od materialistycznego i skrajnego po umiarkowany; w różny sposób pojmuje go też filozofia i choćby psychologia, to w każdej z jego postaci przyjemność właśnie uznawana jest za główny motyw ludzkich działań.
Hedonizm, jako myśl filozoficzna, narodził się w starożytnej Grecji. Za jego ojca uważa się Arystypa z Cyreny, ucznia Sokratesa. Uważał on, że przyjemność jest najważniejszą cnotą, dążenie zaś za wszelką cenę do niej – najważniejszym celem człowieka. Myślenie Arystypa rozwinął Epikur z Samos. Epikurejski hedonizm uważany jest za umiarkowany, racjonalny, przyjemność związana jest w nim bowiem z racjonalnym wyborem, w którym brany jest pod uwagę bilans przyjemności i przykrości, sama przyjemność postrzegana zaś jako potrzeba naturalna, a nie „wmówiona”. Starożytny hedonizm wyewoluował w XVIII i XIX wieku w utylitaryzm i pragmatyzm. Najważniejsza różnica między hedonistami starożytnymi a współczesnymi polega na tym, że pierwsi dążąc do przyjemności, pragnęli przede wszystkim minimalizować cierpienie, drudzy zaś największy nacisk kładli na samej maksymalizacji przyjemności.
Hedonizmu nie należy utożsamiać z egoizmem. Dla starożytnego Greka dobro jednostki, czyli jego samego, było częścią dobra wspólnego i ogólnego. Był on równocześnie jednostką i istotą społeczną, myślenie
SUBSKRYBUJ aby mieć dostęp do wszystkich tekstów www.panstwo.net
Masz już subskrypcję? Zaloguj się
* Masz pytania odnośnie subskrypcji? Napisz do nas [email protected]
