Opowieść o dawnej Warszawie

Gdy myślimy o Warszawie, nasza uwaga skupia się często na mieście, które dziś znamy. Historycznym punktem odniesienia jest gehenna powstania 1944 roku, niemiecka próba wymazania stolicy Polski z map świata. Tym bardziej powinniśmy troszczyć się o ciągłość pamięci, którą hitleryzm chciał unicestwić, a stalinizm zdeformować. „Wspomnienia o Warszawie” Ignacego Balińskiego przypominają Warszawę końca XIX wieku, jej polski żywioł, który obronił się przed rosyjską despotią.

Państwowy Instytut Wydawniczy wznowił w tym roku najpiękniejszą XX-wieczną gawędę o stolicy Polski. „Wspomnienia o Warszawie” Ignacego Balińskiego, opatrzone przedmową z wydania z 1946 roku pióra Zygmunta Nowakowskiego, to pierwszy tytuł opublikowany w ramach reaktywowanej Biblioteki Syrenki. Tym cenniejszy, że to edycja bez komunistycznej cenzury. Baliński, prawnik z wykształcenia, dziennikarz, publicysta i pisarz, jeszcze przed 1918 rokiem był wiceprezesem Polskiej Macierzy Szkolnej. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę piastował urząd sędziego Sądu Najwyższego i prezesa rady miejskiej Warszawy. Był także senatorem z ramienia Narodowej Demokracji. Po tragedii wrześniowej 1939 roku zamieszkał w Anglii, do komunistycznej Polski nie wrócił. Dodajmy, że urodził się w 1862 roku w majątku Reginów w Ziemi Nowogródzkiej na dzisiejszej Białorusi, który dawno zamienił się w uroczysko. Tam jako dziecko miał Niemkę i Szwajcarkę za nauczycielki, uczył się polskiego i francuskiego, religii, mitologii,