Człowiek w obliczu katastrofy

Katastrofy naturalne są dla człowieka, jako świadka tych wydarzeń, sprawdzianem jego człowieczeństwa, a na polu społecznym są sprawdzianem jego integracji i woli działania na rzecz dobra wspólnego oraz pokazują ludzką zdolność do rezygnacji z egoistycznych celów na rzecz grupy społecznej, do której się należy. Niedawno Polacy po raz kolejny poddani zostali takiemu sprawdzianowi.

Świat wolny od niebezpieczeństw – to odwieczne pragnienie człowieka. Niestety, to niemożliwe. Wciąż musimy się mierzyć z różnego rodzaju katastrofami, tymi „ludzkimi”, powodowanymi wyraźnie przez człowieka bądź grupę ludzi, z niewielkim udziałem nieprzewidywalnej i wymykającej się kontroli Natury, i tymi „naturalnymi”, kataklizmami, powodowymi głównie przez siły Natury.

Jednostka ludzka w obliczu katastrofy naturalnej

Katastrofa – zgodnie z etymologiczną wykładnią tego słowa (z greckiego „kata”, czyli „wbrew, przeciw, w tył”, i „strefein”, czyli „obracać, skręcać”) – to nagłe, nieoczekiwane zdarzenie niosące ze sobą negatywne skutki, powodujące ciężkie urazy lub śmierć ludzi, a także straty materialne. W katastrofę wpisana jest więc nagłość, co nie znaczy jednak, że nic jej nie musi zapowiadać. Jednak nawet zapowiadana, spada zawsze z wielką siłą.

Katastrofa jest więc przewrotem, wywraca świat. Każdy przeżywa ją na swój sposób, tym bardziej, im więcej mu zabrała. Ryszard Studenski w artykule po pt. „Zarządzanie bezpieczeństwem w sytuacji zagrożenia katastrofą lub