Rok którego nie było

Pękające fundamenty 2007 r. to czas, w którym wciąż pękały fundamenty naszej kultury. Wszystkie: organizacyjne, etyczne, estetyczne... Rozpoczynająca rok afera wokół intronizacji abp. Wielgusa; kompromitująca postawa hierarchów próbujących zablokować pracę ks. Isakowicza-Zaleskiego pt. „Księża wobec bezpieki”; histeryczne protesty wykładowców wyższych uczelni bojących się lustracji; godna kapitalizmu korupcja lewicowych urzędasów, którzy powinni walczyć i z korupcją, i z kapitalizmem; nonszalancja elit wobec faktu, iż wielu pedagogów, twórców i dziennikarzy – Garlicki, Piwowski, Kapuściński – okazało się płatnymi agentami; głupota parlamentarzystów i zwykłych telewidzów, którzy zamiast potępić Sawicką za łapówki i „kręcenie lodów”, szlochali nad jej nieszczęśliwą miłością do młodzieńca, który jednego dnia jej wręczył kwiaty, drugiego kopertówę – ta garść przykładów świadczy, w jakim są stanie morale i inteligencja Polaków. Co gorsza – elity kastrują same siebie. Zaostrza się cenzura środowiskowa, nasila terror poprawności politycznej, ofiarami padają i ludzie, i idee. Wydawnictwa i prasa drukują „swoich”, niszczą „obcych”; przeróżne konkursy służą nie do wyłapywania talentów, nie do wspomagania zasłużonych, a chudych literatów, ale do promowania samych sponsorów. Dlatego wynajęci jurorzy zgadzają się na wszelkie sugestie owych sponsorów, sięgają po nazwiska już wylansowane, po artystycznych skandalistów, którzy gwarantują rozgłos w mediach. Parę