Rotmistrz Pilecki

Witold urodził się 13 maja 1901 r. w Ołońcu, skąd rodzina przeniosła się do Wilna. Przyszły rotmistrz działał w skautingu i brał udział w tajnym nauczaniu. Mimo młodego wieku współorganizował peowiacką konspirację. Gdy Niemcy zaczęli się wycofywać, harcerze włączyli się do walki Samoobrony gen. Władysława Wejtki. W noc sylwestrową1918 r. Witold został dowódcą placówki stacjonującej w Ostrej Bramie, a w Nowy Rok poprowadził atak na Niemców broniących dworca kolejowego. To był jego ogniowy chrzest.  Wilno, koniec XIX w. Tymczasem miejscowi komuniści, Żydzi i Rosjanie, próbują przechwycić kontrolę nad miastem i przekazać je bolszewikom. Jeszcze w Nowy Rok o północy harcerze biorą udział w ataku legendarnego „Łupaszki” – rotmistrza Jerzego Dąbrowskiego – na siedzibę komunistów przy Wroniej (tzw. „Wronie Gniazdo”).  Wilno. Wilja i widok przedmieści Pnipiszek Witold dowodzi wówczas plutonem harcerzy i – jak wspomni po latach – po raz pierwszy zapoznaje się z granatami. Komunistów spacyfikowano. Pod murami Wilna pojawiają się jednak regularne oddziały Armii Czerwonej. Polacy bronią miasta, jednak są bez szans z powodu przewagi liczebnej Rosjan. Nocą z 5 na 6 stycznia polscy żołnierze opuszczają Wilno. Część z nich zatrzymują Niemcy, dalej przebijają się ułani „Łupaszki” i grupa harcerzy wraz z Witoldem. Forsują Niemen i rozpoczynają wielokilometrowy rajd w stronę Brześcia. Tu spotykają Grupę Podlaską Wojska Polskiego. Wspólnie atakują