Amnestie 1945 i 1947 r. jako metoda likwidacji podziemia niepodległościowego w Wielkopolsce

„Wróg Czyha Na Nas!” Latem 1945 r. sytuacja w polskim podziemiu niepodległościowym komplikowała się coraz bardziej. W okresie od czerwca do września została rozwiązana większość oddziałów Armii Krajowej-Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj i Narodowych Sił Zbrojnych oraz ujawniło się wiele lokalnych oddziałów partyzanckich. Stan kadr usiłowało utrzymać Narodowe Zjednoczenie Wojskowe i niektóre struktury regionalne, jak działające w łódzkiem Konspiracyjne Wojsko Polskie czy zgrupowanie „Ognia” na Podhalu. Działania podjęte przez poakowskie dowództwo zmierzały do likwidacji zbrojnego podziemia. Pułkownik Jan Rzepecki dowódca DSZ na Kraj dążył do jego likwidacji, uważając, iż zachowanie konspiracji wojskowej po samorozwiązaniu się Rady Jedności Narodowej i po wejściu Stanisława Mikołajczyka do Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej jest niemożliwe i szkodliwe. Był świadom, iż oddziałom partyzanckim grozi nieuchronna demoralizacja. Zamierzał zmienić formę walki ze zbrojnej na polityczną. Zapowiedź amnestii ogłoszona w przemówieniu Władysława Gomułki z okazji rocznicy powstania Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (22 lipca 1945 r.) zdopingowała płk. Rzepeckiego do przyspieszenia likwidacji DSZ na Kraj. Decyzję tę wzmocniły wzmagające się nasilone aresztowania i penetracja szeregów Delegatury przez aparat bezpieczeństwa. Formalnie Delegatura została rozwiązana 6 sierpnia 1945 r. Wiosną i latem 1945 r. w Wielkopolsce, według obecnych szacunków, działało pięć