Oblicza Świętości

Zakaz tworzenia wizerunków bierze się z literalnego pojmowania wersetu Księgi Wyjścia, w której Bóg mówi do Mojżesza: „Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek, co jest na niebie w górze i na ziemi w dole, i tego, co jest w wodzie pod ziemią. Nie będziesz się im kłaniał i nie będziesz im służył, gdyż Ja, Pan, Bóg twój, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze winę ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą”. Po nałożeniu na siebie wizerunków z Całunu Turyńskiego i Całunu z Manopello zgadzają się zarówno proporcje twarzy, jak i ślady zranień Według katolików jednak obraz jest nie tyle przedmiotem czci i kultu sam w sobie, ile komunikatem, tak samo jak przekazane przez Boga słowo. Wiąże się to także z osobą Jezusa Chrystusa, w którego ludzkiej postaci Bóg uczynił widzialnym swój obraz, dotąd niewidzialny. Uzasadnieniem jest Ewangelia św. Jana, gdzie Chrystus mówi: „kto zobaczył Mnie, zobaczył Ojca”. Istotne są także funkcje symboliczna i dydaktyczna obrazu, które pozwalają przekazywać treści ewangeliczne ludziom niepiśmiennym czy nieznającym języka. Katolicy odpierają zarzuty o bałwochwalstwo, twierdząc, że nie modlą się do wizerunków, ale przed nimi. Wizerunek jest symbolem świata nadprzyrodzonego – narzędziem, które pozwala koncentrować się na modlitwie i treściach, jakie przedstawia.O kres ikonoklazmu Kult świętych wizerunków nie ulega wątpliwości. Jednak około VIII w. w Kościele bizantyjskim