Czym jest... uczciwość

Człowiek uczciwy jest człowiekiem prawdziwym. Uczciwość to swoista prawda bycia człowieka, objawiająca się w jego uczuciach, myśleniu i sposobie postępowania w sposób taki, iż stanowią one jedność. Święty Tomasz z Akwinu twierdził, że „ludzie nie mogliby ze sobą współżyć, gdyby nie wyznawali prawdy sobie, gdyby jedni drugim nie wierzyli”. Istotnie, trudno sobie wyobrazić dobrze funkcjonujące społeczeństwo bez prawdomówności i uczciwości tworzących je ludzi, bez ich wzajemnego względem siebie zaufania. Tymczasem czasy, w których żyjemy, wskazują raczej na to, iż uczciwość to wartość coraz bardziej zapomniana, której chybia się w każdej z płaszczyzn możliwych jej przejawów – myślą, mową i uczynkiem. W świecie, w którym dąży się do sukcesu za wszelką cenę, zasadność uczciwości w różnego rodzaju relacjach międzyludzkich podawana jest w wątpliwość, a ona sama utożsamiana z zacofaniem, naiwnością, życiową niezaradnością, wręcz głupotą. Jakiż więc pożytek wypływa z bycia uczciwym w świecie, który z uczciwości zdaje się drwić? Potocznie uczciwość rozumiemy jako nieoszukiwanie innych i mówienie prawdy. Istnieje jednak głębsze jej postrzeganie – mówimy wtedy o uczciwości wewnętrznej, wewnętrznej spójności człowieka. Człowiek uczciwy jest człowiekiem prawdziwym. Uczciwość to swoista prawda bycia człowieka, objawiająca się w jego uczuciach, myśleniu i sposobie postępowania w sposób taki, iż stanowią one jedność. To zgodność naszej zewnętrzności z wewnętrznością.