Czym jest... ciekawość

Mówi się o niej, że jest pierwszym stopniem do piekła. Czy naprawdę? Stanowi przecież ciekawość ogromną siłę w człowieku, która pobudza go do szukania i odkrywania czegoś nowego, dotąd nieznanego. Wtedy, rzec można, prowadzi wręcz do nieba – odsłania tajemnice, daje poznanie dotąd przed ludzkim rozumem zakryte.

Ciekawość, mając (co najmniej) dwa oblicza, ma zatem naturę ambiwalentną. Jako potężna siła psychiczna, będąca nieodłącznym elementem naszej ludzkiej natury, stanowi ważną motywację poznawczą w procesie uczenia się, dzięki której nasza nauka staje się bardziej efektywna i przyjemna. To właśnie ciekawość popycha nas do zgłębiania wiedzy, zadawania pytań, odkrywania nowych rzeczy i zmieniania otaczającej rzeczywistości. Chęć poznania świata rozwija naszą wyobraźnię i buduje naszą świadomość, mając przy tym olbrzymi wpływ na podejmowane przez nas decyzje i naszą ewolucję. Świat bez ciekawości zupełnie nie przypominałby naszego świata. Z drugiej strony istnieje ta, która – jak pisał Oskar Wilde – dotyczy ogółu ludzi „zdradzających nienasyconą ciekawość wszystkiego, z wyjątkiem tego, co warte jest poznania”, ciekawość niezdrowa, wścibskość, nawiedzająca ludzi, którzy się nudzą i szukają sposobu, by „zabić czas”. Portale społecznościowe i inne „rozpraszacze” zajmują nasz umysł, zaspokajają ciekawość. Chwilowo jednak, bo nienasycenie każe poszukiwać nowości po to tylko, by od jednej przeskoczyć do następnej. Znów na chwilę.

„Wszyscy ludzie z natury dążą do