Brzydka agonia Zachodu

Wyobrażam sobie, że za jakieś tysiąc lat odwiedzi nas grupa turystów z innej cywilizacji kosmicznej i oprowadzana przez gospodarzy, beżowych Afro-azjatów, zawita do wyludnionej Europy, gdzie badania archeologiczne ujawniły właśnie ruiny Berlina, Paryża, Londynu, zniszczonych przez wielkie wędrówki ludów i zapomniane na wiele stuleci. A gdy padnie pytanie, dlaczego te kultury upadły, usłyszy zdawkową odpowiedź: „Na własną prośbę”.

Czy u nas ktoś zajmuje się tematem przyczyn upadku cywilizacji Zachodu poza fantastami – literatami i nawiedzonymi blogerami? Nie wiem. Oficjalnie cywilizacja europejska nieustannie się rozwija. A że kiedyś zniknie? Przypomina się porównanie z rolką papieru toaletowego – im bardziej się rozwija, tym jest go mniej.

Kiedy się to zaczęło, kiedy dumnego dziedzica europejskiej fortuny zastąpił dureń utracjusz, w dodatku z głową przepojoną idiotycznymi hasłami i pomysłami, których nie da się zrealizować?

W mojej niewydanej dotąd powieści „Zapasowa kopia wszystkiego”, będącej ciągiem dalszym „Wariantu lotaryńskiego”, opisuję alternatywną rzeczywistość powstałą wskutek sukcesów Stanisława Leszczyńskiego, dzięki któremu po degradacji Prus i Rosji oraz obsadzeniu tronów Anglii i Francji wiek XVIII obywa się bez koślawego oświecenia i jego bękarta – rewolucji francuskiej. Jak wiemy, w realu stało się inaczej.

Wszystko zaczęło się od eliminacji Boga. Fundamentem Zachodu była prawda zawarta w Dekalogu, w Ewangeliach, w rzymskim