CZYM JEST... DOBRO

Wskazuje Arystoteles na „środek” jako na miarę rozwagi. Czy „środek” jest jednak zasadą? Nie jest nią, jeśli przez zasadę rozumiemy kryterium, które pozwala na określenie owego nie „za dużo” i nie „za mało”: ze środka jako zasady nie wynika takie kryterium. Na tę trudność wskazał również Arystoteles na początku VI księgi „Etyki nikomachejskiej”; lecząc kogoś, nie możemy wiedzieć tylko tego, że trzeba zrobić nie „za dużo” i nie „za mało”, ale to, co nakazuje sztuka leczenia i jak ten, kto jest z nią obznajomiony, bo rodzi się kolejne pytanie: podług jakich kryteriów określa to, co słuszne w danym przypadku, znawca dziedziny? Jeśli ktoś spodziewa się dokładnego dookreślenia tych kryteriów – zawiedzie się. Wskazanie bowiem na człowieka rozsądnego, jako na kogoś, kto dysponuje już tym kryterium, jest dla Arystotelesa wystarczającym dookreśleniem. Człowiek rozsądny wie, gdzie jest ów środek. I to on staje się „żywą miarą nadwyżki i niedostatku”, jak to określa Ricoeur. Nie sposób wskazać tu innych reguł. Człowiek rozsądny potrafi właściwie odnosić się do swych uczuć i właściwie działać, a owo „właściwie” odsyła nas właśnie do jakichś, określonych kryteriów. Moralnych? Wydaje się, że krążymy w błędnym kole: jeśli bowiem o tym, co należy czynić, nie decydują reguły, ale rozstrzyga się to na nowo w każdej sytuacji, i tym, kto potrafi to zrobić, jest człowiek rozsądny, to rodzi się pytanie, dlaczego to potrafi i podług jakich reguł rozstrzygnięcie to następuje? Czy decydującą rolę