Znajduje się na równinie Patac. Na filipińskiej wyspie Mindanao. Nieopodal miasta Cagayan de Oro pamiętającego tragiczny w skutkach tajfun z 2011 roku. Tyle topografia. Trafić do wioski można jednak również bez mapy i kompasu. Wystarczy pokierować się sercem.
Mary, ścisz, proszę, tę muzykę! – Kobieta krzątająca się przy ulokowanym na zewnątrz domu zlewozmywaku przystaje. Cofa się kilka kroków, by zajrzeć do wnętrza izby. Musi się wpierw nieco schylić. Wejście zagradza wisząca pod sufitem różowa postrzępiona zasłonka.
– Mamo, już i tak słucham cicho – odpowiada ze środka dwunastoletnia dziewczynka. Po chwili jednak posłusznie ścisza radioodbiornik.
– Pomogłabyś mi w praniu lepiej… – rzuca na odchodne kobieta, wracając do swoich zajęć.
– Dobrze, zaraz przyjdę – słychać w odpowiedzi łagodny głos dziewczyny. – Daj mi tylko jeszcze kilka minut.
Po chwili córka faktycznie przychodzi. Dziewczyna chwyta za leżące w plastikowej miednicy ubrania i rozwiesza je na długim zielonym sznurze przebiegającym w poprzek domowego podwórza. – Mamo, a pojedziemy jutro do miasta? – Mary nie odwraca twarzy w stronę mamy. Wzrok ma skoncentrowany na rozwieszanej zamaszyście pościeli.
Kobieta nie odpowiada. Wie, że nie stać ich na większe zakupy. A tym samym na wizytę w centrum miasta, o czym marzy dorastająca córka. W chwili ciszy, jaka zapada między tą dwójką, słychać naraz echo krzyków dzieci biegających gdzieś poniżej chaty.
SUBSKRYBUJ aby mieć dostęp do wszystkich tekstów www.panstwo.net
Masz już subskrypcję? Zaloguj się
* Masz pytania odnośnie subskrypcji? Napisz do nas [email protected]
