Bezcenna lekcja od indiańskiego górala

Nie lubię krajów pozbawionych gór. Nie rozumiem, jak można żyć, gdy wokoło jest równo. To wręcz szkodliwe dla oczu! Tym, czym dla płuc tytoń, tym dla oczu brak gór w krajobrazie – tłumaczy siedząc przy ognisku, a ja szybciutko notuję w podręcznym kajeciku to porównanie – No dobrze, ale w górach to wy pewnie nie mieszkacie, co? – pyta, w ogóle na nas nie patrząc. A mnie po ludzku zaczyna się robić miękko pod nogami.

Dokąd? – młody kierowca peruwiańskiego collectivo wychyla się przez szybę drzwi kierowcy.

– Do Coshapampy. Zawiezie nas pan? – odpowiadam, robiąc błagalną minę. Doskonale zdaję sobie sprawę z naszego położenia. Tutaj w peruwiańskich Andach trudno o regularny transport. Miejscowi radzą sobie, jak umieją. Zwykle jeden-dwóch ludzi z samochodem kursuje między wioskami, podwożąc chętnych. To ich zajęcie. Raz na kilka tygodni trafi się jakiś turysta. Zajmując zwykle więcej miejsca niż miejscowi, wszak trzeba zmieścić jeszcze jego plecak. A w bagażniku siedzą już trzy osoby.

– Jak się upchacie do środka, to mogę was wziąć – odpowiada, sam chyba nie do końca zadowolony ze swej decyzji. Ale zdaje sobie sprawę, że następny podobny transport może tędy jechać dopiero pod wieczór. A może jutro…

Wchodzimy. W środku siedzi już przynajmniej osiem osób. Trudno mi nawet policzyć. Bo i głową nie bardzo jest jak ruszyć. Dwóch panów trzyma na kolanach po jednej pani. Jakaś babuleńka siedzi w bagażniku, podpierając kolanem plecy dwójki wnuków. Z