Teatr Weimarski gwiazdy i meteory

Jeżeli więc dzisiaj patrzymy na mapę polityczną Europy przełomu pierwszej i drugiej dekady XXI w., trzeba dostrzegać przede wszystkim narody, bardziej niż struktury Unii Europejskiej, i wybitne jednostki, bardziej niż partie polityczne. Im większy kryzys instytucjonalny UE i im większy kryzys gospodarczy, tym wyraziściej na europejskim firmamencie świecą gwiazdy więcej niż jednego sezonu politycznego, w przeciwieństwie do licznych spadających meteorytów, czyli przejściowych, upadłych gwiazd. Oto przegląd państw i polityków Trójkąta Weimarskiego pod kątem wpływu na europejską rzeczywistość. NIEMCY Rząd „wielkiej koalicji” jest małżeństwem z rozsądku, z domowymi awanturami w tle i nieustającymi próbami zdominowania jednego partnera przez drugiego. Kanclerz Angela Merkel, choć nie powtarza za swoim promotorem kanclerzem Helmutem Kohlem, że „na prawo od CDU powinna być tylko ściana”, w praktyce realizuje tę strategię, co skutkuje jedynie rzadkimi sukcesami NPD na szczeblu landów (zwłaszcza w dawnej NRD). Ostatnio CDU odbiło Hesję, gdzie przez rok zwycięska SPD nie była w stanie utworzyć koalicji z Zielonymi, mimo deklarowanego poparcia ze strony postkomunistycznej PDS, ostatnio występującej już jako integralna część Nowej Lewicy (jej przywódcą jest były lider SPD, były premier Saary, były minister finansów – Oskar Lafontaine). Frau Merkel zmierza ponownie do urzędu kanclerza RFN, a jej doradcy dyskretnie sugerują porównania do brytyjskiej Iron Lady – Margaret