Striptiz w domu pogrzebowym

„Umarłe miasto” Mariusza Trelińskiego wystawione w czerwcu w Operze Narodowej w Warszawie to pokaz cyklopowej siły reżysera i szaleństwo wyobraźni, której nie okiełznają żadne ograniczenia, a już na pewno nie te, które narzuca operowa scena. Sen miesza się z jawą. Żałoba z pożądaniem. Życie ze śmiercią. Ten metaforyczny przekaz „Miasta umarłych”, którego moc ukryta może być tylko między wierszami libretta, w przedstawieniu Trelińskiego nabiera cech wręcz namacalnych. Reżyser udowadnia, że opera to magia, a świadczy o tym konsternacja widza po spektaklu i niepokojące pytanie zajmujące myśli – czy ten spektakl wydarzył się naprawdę? Żałoba kontra pożądanie Jakiż tragiczny jest los małżonka w żałobie, który niepogodzony ze śmiercią ukochanej wyczekuje jej powrotu, a jego codzienność skupia się wokół miejsc, w których kobieta zostawiła ślady swojej obecności. Jacek Laszczkowski w roli Paula prezentuje spektrum bolesnych emocji, szarpiących duszą bohatera. Jego dramat okaże się jednak jedynie dobrym podłożem do dalszych tragicznych wydarzeń. Oto w progu jego opustoszałej posiadłości, przypominającej panującym w niej klimatem dom pogrzebowy, staje tancerka. Wydarzenie to nie zrobiłoby zapewne wrażenia na pogrążonym w żałobie Paulu, gdyby nie fakt, że kobieta jest łudząco podobna do nieboszczki. Pragnienia wdowca jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zaczynają koncentrować się na ponętnej Mariette. Desperacja mężczyzny pozwala mu uwierzyć,