Ile razy można zabić człowieka?

To był najbardziej surowy wyrok w powojennej historii Polski. Wiktor Stryjewski, skazany na 38-krotną karę śmierci, został oskarżony m.in. o to, że „w okresie od lutego 1946 r. do 8 lutego 1949 r. należał do nielegalnego związku NSZ mającego na celu przemocą obalenie obecnego ustroju w Polsce […] wspólnie z innymi uzbrojonymi w broń palną dokonywał gwałtownych zamachów na funkcjonariuszy UB, MO, ORMO i KBW oraz członków PPR”. 3 lipca 1950 r., po prawie dwutygodniowym procesie przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Warszawie, zapadły wyroki w sprawie żołnierzy 11. Grupy Operacyjnej Narodowych Sił Zbrojnych. Grupa powstała latem 1946 r. i stanowiła niezależną strukturę 23. Okręgu Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. Była najliczniejszą, złożoną z około 250 żołnierzy, oraz najlepiej zorganizowaną strukturą podziemia antykomunistycznego na Mazowszu płockim. W jej skład wchodziły oddziały zbrojne dowodzone przez sierż. Wiktora Stryjewskiego „Cackę”, ppor. Tadeusza Kossobudzkiego „Czarnego”, plut. Jana Malinowskiego „Stryja” – od października 1947 r. podlegały one por. Franciszkowi Majewskiemu „Słonemu”. Komendantem 23. Okręgu NZW Mazowsze Zachodnie (Płockie) był por. Stefan Bronarski „Liść”. Pochodził z Płocka, ukończył przed wojną Szkołę Podchorążych Piechoty w Pułtusku, w czasie kampanii wrześniowej walczył w obronie Warszawy, po uwolnieniu z obozu jenieckiego w 1940 r. był żołnierzem Narodowej Organizacji Wojskowej, Narodowych Sił Zbrojnych, dowódcą Kedywu