Żyła jako człowiek, bo trzymała się prosto

Jedna z najbardziej niezwykłych polskich poetek, tłumaczona na wiele języków, kochana przez czytelników – Kazimiera Iłłakowiczówna – była osobowością trudną, skomplikowaną, o gwałtownym charakterze, silnych, skrywanych głęboko emocjach oraz ostrych i bezkompromisowych sądach moralnych. Niezwykle wymagająca wobec siebie, nadzwyczaj staranna w każdej pracy, potrafiła być zarówno ujmująco delikatna, finezyjna, żartobliwie i z wdziękiem przekorna, jak i twarda, nieprzystępna i oschła nawet wobec bliskich. Odczuwały to zwłaszcza siostra poetki i jej córki, bo wobec przyjaciół bywała bardziej wyrozumiała. Mimo kresowej urody, niezrównanej elegancji i talentów towarzyskich nie wyszła za mąż. Łączyła w sobie dwie cechy pozornie przeciwstawne: wielkiej damy i żołnierza walczącego na froncie, bezwzględnie wiernego swojemu dowódcy. Nie traciła czasu na głupstwa Przez wszystkie powojenne lata mieszkała w pokoju sublokatorskim, w poznańskiej kamienicy, żywiła się „na mieście”, w stołówkach szkolnych lub u sióstr. Nigdy nie urządzała u siebie rodzinnych świąt, unikała jak ognia okazjonalnych nasiadówek przy stole i byle jakich rozmów towarzyskich oraz uwikłania w sztywny konwenans. Jej samotność, zamykanie się w swoim pokoju w ciszy, przy dobrym świetle, półce z książkami, nawet podczas świąt Bożego Narodzenia czy Wielkanocy, napawały rozpaczą rodzinę i przyjaciół, dla niej samej były rozkoszą. Bardzo dbała, by jej pokój był miejscem suwerennym, jej